Broodschrijvers in het buitenland, broodnodig
Een speciale eerste editie van Standplaats Verweggistan, met een mooie bijdrage van Peter Schouten vanuit Argentinië.
Hallo allemaal,
Deze eerste nieuwsbrief van het jaar, is iets anders dan jullie gewend zijn. We hadden onder andere een mooi stuk over culinaire journalistiek in het buitenland uitgezet bij ‘onze’ correspondent in Argentinië, Peter Schouten. Maar dat bleek zo geschikt te zijn om het jaar mee te beginnen, dat we besloten het in zijn volledigheid in de nieuwsbrief te zetten.
Het stuk van Peter is deels een ode aan de hardwerkende correspondent, maar ook een broodnodige oproep om vooral door te zetten en creatief te blijven in het nieuwe jaar. En daar kunnen we bij De Buitenlandredactie alleen maar achter staan. Zeker met de staat van de wereld op dit moment.
Maak er wat moois van, dat nieuwe jaar!
Groet
Hans Klis, uitgever en hoofdredacteur Standplaats Verweggistan en De Buitenlandredactie.
(advertentie)
Broodschrijvers in het buitenland
2024: minder eten? Nee, juist meer! Als er een wereld is die deze verwarrende en vaak smaakloze tijd nog van kleur en geur voorziet, is het wel de gastronomie. Met een ongekende toewijding en liefde voor primaire producten laat zij haar gasten zich even op een vredigere planeet wanen. Wat een gemiste kans is het dan ook dat wij journalisten in den vreemde – met toch een vergelijkbaar beroep – daar relatief weinig aandacht aan geven. Een stukje buitenland naar Nederland brengen kan ook via de keuken en haar cultuur.
Toch komen we het weinig tegen. Een willekeurige ‘gastronomische’ greep uit de zaterdagkranten van AD, Volkskrant en NRC - samen goed voor exact 400 pagina’s - op 30 december jongstleden: kinderen met obstipatie moeten meer pannenkoeken eten, de geschiedenis van de oliebol, een diabetesmedicijn dat bij gezonde mensen de eetlust remt en het nut en de noodzaak van eetrituelen. En dan zijn het niet eens per se verhalen van vreemde bodem.
Natuurlijk is het oorlogsgeweld een belangrijke concurrent en is dit alles behalve een representatieve steekproef. Maar toch bekruipt mij het idee dat het een aardige afspiegeling is van hoe er de rest van het jaar over gastronomie geschreven wordt – behoudens natuurlijk de dagelijkse recepten. Daar hadden ook hele inspirerende gastronomische achtergrondverhalen – over cultuur, producten en innovaties – kunnen staan uit alle hoeken van onze planeet.
Kortom, we hebben meer culinaire verhalen uit de wereld nodig.
We zijn toch niet voor niets ‘broodschrijvers’? Verhalen gerelateerd aan gastronomie geven verdieping en smaak. De gastronomie als basis om ons door allerhande maatschappelijke thema’s, sociaaleconomische sores en mensenrechtenonderwerpen heen te gidsen. Dan maak je het ook meteen nieuwswaardig. Het is vaak hallucinerend om met deze gepassioneerde mensen te praten. Hoe ze bijna een worden met hun eigen product. Het verhaal achter datzelfde product. We weten te weinig van wat we eten en wie het maakt. En waar het voor staat en het maatschappelijk belang ervan.
Voor mij zijn dat soort verhalen juist de welkome lichtpuntjes in donkere dagen. Die gedachte overviel mij tijdens de (eerste) uitreiking van de Michelinsterren hier in Argentinië, een land dat economisch zwaar getroffen is. Natuurlijk, de draaiende camera’s, hongerige culinaire recensenten en flitsende fotografen waren erbij om verslag te doen. Dat had een hoog showbizz-gehalte, waar slechts een hele kleine vertegenwoordiging aanwezig was uit de culinaire wereld en die altijd al de aandacht krijgen. Maar het ontvangen van een Michelinster, Tegel of Pulitzer is uiteindelijk maar voor weinigen weggelegd. Vergeet niet dat pakweg 99% in beide beroepsgroepen niet zo’n prijs krijgt, maar wel elke dag staat te zwoegen om iets op tafel te krijgen of iets zinnigs uit de pen te laten vloeien.
De journalistiek, de gastronomie: we moeten het blijven herwaarderen. De aandacht geven die het verdient. Het is hard werken, veel precisie. Niet goed betaald. Ons laatste stuk, ons laatste gerecht, het moet altijd maar het beste zijn. Een ambacht pur sang. Steeds opnieuw iets presenteren dat nieuw is, met andere ingrediënten. Manoeuvreren op de vierkante centimeter. We laten de woorden en gerechten voor ons spreken.
We blijven heus wel bestaan, want aan kwaliteit blijft altijd behoefte. Maar het publiek is veeleisend, terwijl alles al eens geschreven en gekookt lijkt. Steeds die ene nieuwe twist weten te vinden. Al die invalshoeken, het is verslavend en vermoeiend. Maar behoudens een recente staking, leggen we het werk uit plichtsbesef nooit neer. Omdat het nieuws doorgaat. Omdat onze honger gestild moet worden. Er moet opgediend worden.
Peter Schouten (38) is freelance correspondent voor o.a. Algemeen Dagblad, NPO Radio1 en SBS6. Twitter: @schoutenpeter & Instagram: @peterbuenosaires
(advertentie)
De volgende Standplaats Verweggistan verschijnt op 8 februari.
Maar bezoek zeker onze Substack voor die tijd, er verschijnen geregeld updates en nieuwe posts.
De Standplaats Verweggistan nieuwsbrief is een uitgave van De Buitenlandredactie en wordt geschreven door Hans Klis (HK), met betaalde bijdrages van correspondenten.
Volg ons op Twitter.
Vragen of commentaar? Reageer op deze post of mail ons op: redactie@debuitenlandredactie.nl
