De extreme zelfstandigheid van de correspondent en de feestdagen

Een klein bedankje aan alle hardwerkende correspondenten die het afgelopen jaar de wereld een stukje dichterbij brachten.

Misschien was het de stress van Pakjesavond die op me afstormde, en het vooruitzicht op een Kerst vol familieverplichtingen. Ik weet het niet helemaal. Maar toen een docent journalistiek me, tijdens een praatje over het correspondentschap eerder deze maand, vroeg naar iets wat ons vak in één woord samenvatte, was het eerste wat ik zei: eenzaamheid.

Daarmee bedoelde ik niet de slopende depressieve vorm, maar meer de eenzaamheid die komt met de extreme zelfstandigheid die we als correspondent hebben. Jij bent degene die voor Nederland (of andere landen) jouw regio vertegenwoordigt. Jij moet ervoor zorgen dat je aan het einde van de maand de huur kunt betalen. En alleen met jouw creativiteit en doorzettingsvermogen komen die artikelen, radioreportages en tv-items tot stand.

En ja, zo rond de feestdagen voelt dat misschien wat eenzamer dan op die zonnige warme zomerdag waarop je zegt: wat tof dat ik hier ben.

De afgelopen twee jaar hebben we hier in Standplaats Verweggistan heel veel aandacht besteed aan de aspecten van het correspondentschap (we schreven er zelfs een boek over). Dus dat ga ik hier niet herhalen.

Wat ik wel wil doen, is jullie allemaal bedanken voor jullie harde werk het afgelopen jaar. Zonder jullie zouden we in Nederland (en daarbuiten) niet weten wat er speelde in de wereld. Dus of je deze feestdagen nu bij familie thuiszit, met gekozen familieleden in je standplaats doorbrengt, gekluisterd aan je bureau werkt of op pad bent voor een verhaal, wij bij De Buitenlandredactie zien wat jullie telkens weer voor elkaar krijgen. Jullie doen het ieder jaar, iedere dag, weer. En daar mogen jullie trots op zijn. (HK)