De kroniek van een aangekondigde dood: zeg maar dag tegen Diego

De S van Sport in onze ABC van de buitenlandjournalistiek, van correspondent Peter Schouten.

“DIEGO IS DOOD!”, klonk het door de telefoon vanuit Buenos Aires. Ik vloekte de hele Zutphense binnenstad bij elkaar. Daar zat ik tijdelijk en Diego was dood. Diego Armando Maradona, in mijn Argentinië. Je weet dat je met zijn dood mediagoud in handen hebt. En je weet ook dat het op zo’n moment volledig door je vingers glipt. Zeg maar dag tegen Diego’s dood. Ik had een wonder (maar eigenlijk vooral een verblijfsvergunning) nodig om halsoverkop het vanwege corona potdichte Argentinië binnen te komen…

Van tango tot trans

Ik schrijf als correspondent geregeld over sport. Mijn debuut voor het Algemeen Dagblad was notabene het WK Tango en de uitmuntende Nederlandse prestaties. Dezelfde AD-lezer maakte later kennis met Mara, de eerste trans vrouw in het profvoetbal ter wereld. En ook in het supportersmagazine van Feyenoord verschenen meerdere verhalen over Argentinië. Over een wedstrijd schrijven is saai, over de maatschappelijke kanten van sport niet. Wat dat betreft zit ik hier gebakken in dit knotsgekke sportland. 

Waggelen

Dan ben je dus correspondent in Buenos Aires en dan gaat ‘ie dood. De nachtmerrie is compleet. Je kijkt die avond verbouwereerd naar het NOS Journaal. Het massale verdriet, de verontwaardiging en de verbijstering dringen de woonkamer binnen. De gekte die Diego heet. De drie dagen van nationale rouw waren begonnen. De kroniek van een aangekondigde dood. Eigenlijk vond ik het groter nieuws dat het door verdovende middelen gevoede lijf van 165 centimeter überhaupt nog vooruit kwam. Nog geen maand ervoor had ik op NPO Radio1 en bij de 5 Uur Show uitgebreid stilgestaan bij zijn zestigste verjaardag. Tijdens dat bewuste Journaal die avond - Marco Verhoef stond te trappelen om het weer te voorspellen – kreeg ik opeens een appje van de Nederlandse ambassadeur in Buenos Aires. 

Waanzin

“President Alberto Fernández heeft zojuist een decreet uitgevaardigd.” De regering zag de dood van Diego als ‘een feit van internationale betekenis’. De grenzen gingen per direct – en alleen - voor journalisten open. Nog geen 24 uur later zat ik na maandenlang wachten opeens aan boord. Ik kon terug. Geen coronatest, verplichte quarantaine of wat dan ook was nodig. Totale waanzin deze uitzonderingen, volgens vele Argentijnen. Naar ons kijkt de regering niet om. 

Rouw in optima forma

Dit was meer dan sport. Behalve van zijn voetbalkunsten, hielden Argentijnen van zijn – in hun ogen - medemenselijkheid en bescheidenheid. De miljoenen die op de been waren, rouwden tegelijkertijd om hun eigen lot. Het besef drong door dat slechts enkelen de pure armoede kunnen ontgroeien zoals Maradona dat was gelukt. Dat verdriet kwam ook naar boven. De rouw om Diego beeldde in optima forma de uitzichtloosheid van zovelen uit. Ook dat is topsport. En dat kon ik gelukkig toch nog met ogen eigen zien. 

Peter Schouten (38) is freelance correspondent voor o.a. Algemeen Dagblad, NPO Radio1 en SBS6. Twitter: @schoutenpeter & Instagram: @peterbuenosaires