De Y van Yes!

Waarom altijd ‘ja’ zeggen als freelance correspondent helemaal zo slecht niet is, schrijft voormalig Amerika-correspondent Anke Meijer.

‘Heb je misschien tijd om…?’

‘Ja hoor.’

‘Zou je wellicht voor ons…?’

‘Natuurlijk.’

‘Kunnen we jou inschakelen als…?’

‘Prima.’

Er zijn veel manieren om ‘ja’ te zeggen, en als freelance correspondent leer je ze allemaal intiem kennen. Want ‘nee’ zeggen, dat doe je niet snel. Zelfs al past de opdracht helemaal niet bij het werk dat je normaal doet of heb je dat wat ze van je vragen stiekem nog nooit gedaan. ‘Nee’ zeggen is een deur sluiten die je misschien op een later moment nog had willen gebruiken. En inkomsten afslaan die je als zelfstandige in het buitenland nou eenmaal goed kunt gebruiken, is sowieso moeilijk. Zeker wanneer de huur-, voedsel-, zorg- of kinderopvangprijzen op je standplaats fiks zijn (of je spaart voor een vliegticket naar huis).

Gelukkig betekent altijd ‘ja’ zeggen niet dat je enkel rotklusjes aan het doen bent. Al zitten die er uiteraard ook bij (hoi, XXX!). Het kan je ook met zachte hand dwingen om uit je comfort zone te stappen. Om iets aan te pakken waarvan je nooit had gedacht dat je het zou kunnen, of leuk zou vinden. Of juist iets te doen dat je stiekem altijd al had willen doen.

Zo heb ik tijdens mijn correspondentschap in New York meerdere malen foto’s bij mijn eigen artikelen gemaakt omdat dit makkelijker was voor de opdrachtgever dan een fotograaf zoeken en inschakelen. Iets dat me niet alleen meer inkomsten opleverde voor hetzelfde werk (begrijp me niet verkeerd, fotograferen is een apart en serieus vak, maar als journalist sta je nou eenmaal regelmatig toe te kijken hoe de foto’s voor of na je interview worden genomen. Als je zelf fotografeert, doe je ten minste nog wat met die tijd), maar me als hobbyfotograaf ook immense voldoening gaf. Verder zei ik ‘ja’ toen een landelijke krant vroeg of ik filmpjes wilde opnemen bij een van mijn artikelen – filmpjes waarbij ik zelf vóór de (telefoon)camera (op selfiestick) moest om de boel aan elkaar te praten, ook een nieuwe ervaring. En deed ik research voor een commerciële podcast. Een hels karwei, maar achteraf waren het wel mijn eerste stappen in podcastland.

Nu zijn dat voorbeelden die goed aansluiten bij mijn journalistieke werk, en me slechts een behapbaar stukje uit mijn comfort zone duwden. Maar soms krijg je een verzoek uit zo’n andere hoek, dat ‘ja’ zeggen echt als een sprong in het diepe voelt. Toen een pr-bureau me bijvoorbeeld benaderde of ik een inspiratiereis voor een Nederlandse influencer naar New York wilde opzetten, wilde ik het liefst ‘nee’ zeggen. Gelukkig nam het ‘zeg altijd ja’-automatisme het over, want tegen mijn verwachtingen in bleek ook dit prima aan te sluiten op wat ik al deed: interessante New Yorkers en inspirerende plekken in de stad vinden.

Altijd ‘ja’ zeggen voelt soms wat wanhopig (is het niet, je probeert gewoon rond te komen), en is vaak overweldigend omdat freelanceopdrachten nou eenmaal de gewoonte hebben om allemaal tegelijkertijd te komen (of tegelijkertijd weg te blijven). Maar het levert ook hele leuke nieuwe ervaringen op die later ook weer van pas komen. Tot dat moment waarop je opeens ‘nee’ moet zeggen, omdat je al te veel klussen hebt.

Anke Meijer

(Volg ook haar weewekelijkse nieuwsbrief over televisieseries: I Like To Watch)