Eerste kennismaking met het correspondentschap
In deze nieuwe rubriek geeft De Buitenlandredactie journalistiek-studenten de kans om hun eerste ervaringen met buitenlandverslaggeving en het correspondentschap te delen. De aftrap: Bratislava
‘Het buitenland’ is een essentieel en onmisbaar onderdeel van de journalistiek. Als je journalistiek gaat studeren, aan welke hogeschool of universiteit dan ook, ga je daar vroeg of laat mee te maken krijgen. En natuurlijk liever vroeger dan later. Want hoe eerder je leert dat oneindige buitenland in een goed perspectief te plaatsen en leert hoe je nou eigenlijk correspondent wordt, hoe rijker en beter de buitenlandverslaggeving in de toekomst kan worden. Dat is ten minste wat wij bij DBR hopen en verwachten.
We willen ons platform, en specifiek onze nieuwsbrief, daarom openstellen voor studenten journalistiek die hun (eerste) ervaringen met het buitenland en het correspondentschap willen delen. Om op deze manier de buitenlandjournalistiek onder studenten (nog) meer te promoten en hopelijk om van elkaars ervaringen te leren en inspiratie op te doen.
Tegelijkertijd kan het ook voor ons ervaren correspondenten wellicht frisse en interessante inzichten geven.
In deze eerste aflevering trappen we af met studenten Emma, Lisa en Bauke van de Fontys Hogeschool Journalistiek (FHJ) in Tilburg. Voor het tweedejaars project ‘De Buitenlandredactie’ (hoe toepasselijk) reisden zij af naar de Slowaakse hoofdstad Bratislava om daar te werken aan een crossmediale productie. Lees hieronder hun verslag en vergeet ook zeker niet op de link naar hun productie te klikken.
Proeven van het correspondentschap: koppige bronnen en gave momenten
Werken als correspondent, of algemener, journalist zijn in het buitenland: dat was nieuw voor ons. We hebben als tweedejaarsstudenten journalistiek alle basisregels en werkwijzen van de journalistiek geleerd, en ook al vaker in de praktijk toegepast. Toch is het in het buitenland ineens heel anders. We waren alle drie nog nooit in Slowakije geweest en wisten weinig tot niets over dit land. We kwamen op een onderwerp, maakten vanuit Nederland afspraken met bronnen in de hoofdstad Bratislava en boekten onze reis.
In onze productie focussen we ons op de historie van Bratislava als toegangspoort naar West-Europa ten tijde van de Koude Oorlog, en dit vergelijken we met hoe Bratislava nu ook als verbinding naar het Westen dient voor Oekraïense vluchtelingen.
In de basis is het journalistieke werk natuurlijk hetzelfde. We gingen naar de afspraken, hielden interviews, en werkten dat vervolgens uit. Maar hoe los je het op als een bron stug volhoudt geen Engels te kunnen spreken wanneer we op locatie staan? Of dat je ineens in een ander land met het openbaar vervoer moet reizen om van A naar B te komen? Het was allemaal wennen, maar het ging ons goed af. We realiseren ons wel dat dit waarschijnlijk ook komt doordat Slowakije relatief veel op Nederland lijkt. Het openbaar vervoer is goed geregeld, en de koppige bron had gelukkig een eigen tolk mee.
Juist bij zo’n journalistieke reis naar het buitenland stuit je op gave verhalen, bronnen en locaties, ondervonden we. Toen we eerder klaar waren bij de eerste afspraak, belden we onze volgende bron op: of we toevallig nu het interview bij zijn werkplek konden doen, in plaats van later op de dag telefonisch. Daar stonden we een half uur later, in een Slowaaks archief met documenten uit de Koude Oorlog. En zo mochten we ineens het officiële autopsierapport van de zaak van Hartmut Tautz, waar wij ons op richtten, bekijken.
Braaf maakten we onze afspraken voor we naar het buitenland vertrokken, maar niets kan je helemáál voorbereiden op het werk dat je vervolgens in dat land uitvoert. De gaafste momenten van de week waren de ongeplande dingen. En juist dat is belangrijk als correspondent: altijd je ‘voelsprieten’ aan hebben staan, en aanvoelen wanneer je een bijzonder verhaal of bijzondere bron tegenkomt. Dat hebben wij nu in levenden lijve kunnen ervaren.
Bekijk hier de productie.