'Het correspondentschap is fantastisch, maar af en toe is het ook heel zwaar'
Ingrid Woudwijk sprak Duitsland-correspondent Guy Hoeks over zijn openhartige bericht over de soms lastige stiuatie van de freelancer in het buitenland.
Guy Hoeks werkt bijna drie jaar met veel plezier als correspondent in Duitsland (oa voor het AD, De Tijd, EW en BNR) maar moest recent ook zijn frustratie over het vak van zich afschrijven.
“Het is een jongensboek. Maar ook een uitputtingsslag”, schreef hij in een post op LinkedIn. De Buitenlandredactie interviewde hem over zijn werk, de keerzijde van het freelancen in het buitenland en de vele reacties die hij kreeg op zijn post.
Ik denk dat je post voor veel correspondenten herkenbaar is, maar dat dit niet zo vaak op deze manier openlijk wordt besproken. Wat was de reden dat jij dit wilde delen?
“Deze post was vooral bedoeld om frustratie weg te schrijven. Ik zat niet zo lekker in mijn vel en dat had er vooral mee te maken dat er een hoop negatief nieuws is in Duitsland. Politiek is het onrustig; extreemrechts is in opkomst; economisch gaat het niet goed; vanuit de samenleving is er een hoop geklaag over dat de treinen niet rijden; dat er te weinig wordt geïnvesteerd in het onderwijs.
(Advertentie)
‘Er even helemaal klaar mee’
“Duitsland heeft een keiharde kant. Ongezellig, humorloos, en schaamteloos racistisch”, schrijft Hoeks. Hij vertelt over een reis naar een warmtepompenfabriek in Oost-Duitsland. De correspondent was met een Duits-Turkse vriendin onderweg toen hij in de trein aan de praat raakte met een AfD-lid. Na een aanvankelijk vriendelijk gesprek werd de vriendin vervolgens beledigd en uitgescholden door deze man.
Hoeks: “Dat was voor mij een beetje de druppel. Het leven als correspondent en je privéleven is een hele vage grens. Ik was onderweg naar die fabriek met een opdracht: een coververhaal voor Elsevier Weekblad over de Duitse economie die aan het kwakkelen is, met dit als lichtpuntje. Toen was ik er even helemaal klaar mee.”
Je schreef: ‘Het is een jongensboek. Maar ook een uitputtingsslag’. Kan je dat toelichten?
“Ik had altijd de droom om in het buitenland te wonen en te werken, dat wilde ik eerst doen als diplomaat en daarna als correspondent. Ik ben nu 34 jaar en ik denk dat ik daar pas over nadacht toen ik een jaar of 23, 24 was. Dus het is echt niet zo dat ik vanaf jongs af aan dacht: ik word correspondent.
“Het is een jongensboek in de zin dat ik naar Berlijn ben verhuisd en mezelf gewoon heb gepresenteerd als correspondent en dat dat heel goed heeft uitgepakt.
“Ik kan goed rondkomen van het werk, ik reis megaveel. Ik kom op zoveel nieuwe plekken, ook hele obscure plekken. Dan denk je: ik ga een verhaal schrijven over de AfD, waar wonen dan die AfD-stemmers? Dus dan reis ik naar Sleeswijk-Holstein of naar Mecklenburg-Vorpommern.”
Nederlanders weten veel over Duitsland en zijn heel bekend met het land, maar vind je dat er genoeg aandacht voor Duitsland is in de Nederlandse media?
“Nederlanders weten veel van Duitsland, vooral in de grensregio’s. Maar er wordt toch vrij weinig over geschreven en bericht over Duitsland in Nederlandse media. Ik vond het een taak en een mooie opdracht om Duitsland wat meer in het nieuws te krijgen. En ik denk dat dat wel aardig is gelukt.
“Tegelijkertijd is het wel zo dat Duitsland minder aandacht krijgt dan de VS. Al die rechtszaken over Trump, ik vind het onbegrijpelijk dat daar zoveel aandacht voor is in Nederlandse media.
“Er zijn zoveel belangrijkere onderwerpen in Duitsland die aandacht verdienen, over kerncentrales, kolenmijnen, het hele politieke spel in de Duitse coalitie, dat is razend interessant. En ik denk dat dat veel belangrijker is voor Nederland.”
Wat waren de reacties op het bericht?
“Op die post heb ik heel veel reacties gehad, daar was ik ontzettend verrast over en blij mee. Ik kreeg gelijk belletjes van oud-collega’s die nu correspondent zijn in verschillende buurlanden. Dat was heel bemoedigend.”
Zou je het ook anderen aanraden, om in het openbaar meer open te zijn over de struggles van het correspondentschap?
“Ik ben daar van nature wel terughoudend in, maar ik heb geleerd om op bepaalde momenten dat je best wel wat persoonlijks kunt prijsgeven, als het met werk te maken heeft.
“Ik denk dat al die freelancecorrespondenten over de hele wereld in hetzelfde schuitje zitten, tegelijkertijd weten wij dat niet allemaal van elkaar. Heel veel mensen wisten het ook niet van mij, die dachten: ‘Met Guy gaat het wel goed, want ik zie zoveel verhalen verschijnen.’
“Het correspondentschap is fantastisch, het is mijn droombaan. Af en toe is het ook heel zwaar en heb je het gevoel dat je maar wat aanmoddert. Wat niet het geval is, maar dat zit dan wel tussen je oren. Dit zien dat je ook gewoon een mens bent en niet de hele tijd productie draait tot je omvalt.”
Heb je nog andere tips?
“Ik heb gewoon gezegd: ‘Ik verhuis naar Berlijn, ik word correspondent.’ Maar ik had eigenlijk geen flauw idee waar ik moest beginnen en wat ik moest doen.
“Ik wil niet zeggen dat als ik had geweten wat mij allemaal stond te wachten, dat ik het dan niet had gedaan. Toch ben ik af en toe heel blij dat ik gewoon ben gegaan en zo onwetend was drie jaar geleden.”
Ingrid Woudwijk (X) is Turkije-correspondent voor oa Trouw en het Nederlands Dagblad.
