Miriam Mannak wilde ‘de andere kant van Zuid-Afrika laten zien, zonder de problemen te ontkennen’
Vorige week overleed Miriam Mannak plotseling aan een hersentumor. Haar dood is een verlies voor de journalistiek en ons vakgebied.
Miriam Mannak overleed vorige week plotseling op 44-jarige leeftijd. De correspondent was in Nederland op bezoek bij haar ouders voor kerst. Op 22 december werd zij in het Tjongerschansziekenhuis in Heerenveen opgenomen vanwege hevige hoofdpijnen. Die werden veroorzaakt door een hersentumor. Twee dagen later overleed Mannak.
Haar dood is een groot verlies voor haar gezin, familie, vrienden en collega’s. Een van haar opdrachtgevers, de Telegraaf, schrijft dat het ‘een bewogen, zeer actieve journalist die met hart en ziel van haar werk en Afrika hield’ verliest. Maar dat verlies is groter dan alleen voor deze Nederlandse krant.
Een rolmodel voor jonge journalisten
De dood van Mannak berooft het hele vakgebied van een begeesterde collega. Een freelancer die hield van haar standplaats Zuid-Afrika en vocht voor ruimte voor ‘haar’ land bij haar vele (internationale) opdrachtgevers. Mannak was een rolmodel voor jonge journalisten die het op eigen kracht willen maken in het buitenland. Zij liet zien dat het kan, en hoe dat moet.
“Berichtgeving over Zuid-Afrika is vaak negatief, soms ook met een goede reden. Maar het land is meer dan dat”, vertelde Mannak in een interview met Saskia Houttuin voor De Buitenlandredactie in 2012.
“Zuid-Afrika komt om in de positieve, jonge Zuid-Afrikanen die vechten voor een goede toekomst voor hen en het land. Dat soort inspirerende verhalen zijn nodig. Zuid-Afrika is een problematisch land, zeker, maar er gebeuren ook genoeg positieve dingen die verteld mogen worden. Het is jammer dat de media vaak uit zijn op de clichés”.
‘Kaapstad is mijn thuis’
Mannak schreef daarom naast de ‘gebruikelijke verhalen’, ook uitgebreid en met veel liefde over bijvoorbeeld de Afrikaanse kunst- en muziekwereld voor opdrachtgevers als The South China Morning Post; over de natuur, en ook over (jonge) ondernemers op het Afrikaanse continent. Haar werk liet zien dat Zuid-Afrika meer was dan alleen maar het stereotypische beeld van armoede en geweld.
De grote liefde en passie die Mannak voelde voor haar Zuid-Afrika was zo groot dat ze bijna tien jaar geleden al wist dat ze er nooit meer weg wilde. Op de vraag hoe lang haar correspondentschap zou duren was Mannak helder: “Wat mij betreft totdat ik mijn laatste adem uitblaas. Kaapstad is mijn thuis”.