'Wij in Libanon wisten allang wat Poetin kon aanrichten'
Hans Klis sprak voor de podcast Wereldmachten met journalist Kim Ghattas. Over Oekraïne, Libanon en haar boek 'Black Wave: Saudi Arabia, Iran and the Rivalry That Unravelled the Middle East'.
‘Poetin kwam in Syrië ongestraft weg met misdaden tegen de menselijkheid. Voor die straffeloosheid betaalt nu de rest van de wereld de rekening’. Kim Ghattas kijkt vanuit Beiroet met veel aandacht naar het conflict in Oekraïne, vertelt ze in een speciale aflevering van de podcast Wereldmachten.
Deels omdat haar geboorteland Libanon, gebukt onder een economische en politieke crisis, onevenredig hard geraakt wordt door de sancties op Rusland en de exportstop van Oekraïne. Maar ook omdat zij en haar landgenoten de gevolgen van Russische militaire macht van dichtbij hebben meegemaakt. In 2015 greep Poetin in Syrië in om het regime van Bashar al-Assad in het zadel te houden. Een regime dat zonder schaamte burgers bombardeerde met mortieren en chemische wapens.
Kim Ghattas reisde twee decennia lang voor de BBC de wereld over als correspondent. In Irak, Afghanistan, Syrië, Saoedi-Arabië en de Verenigde Staten. Ze schreef onder andere het boek 'Black Wave: Saudi Arabia, Iran and the Rivalry That Unravelled the Middle East' (2019).
Vanwege haar brede blik op het Midden-Oosten en Amerikaans buitenlandbeleid, wilde ik haar graag spreken voor Wereldmachten.
Hieronder een fragment van mijn interview met Kim Ghattas:
Je bent op dit moment in Libanon. Een land dat zelf jarenlang leed onder een bloedige burgeroorlog en de nasleep daarvan. Een land dat klappen heeft opgevangen van de Syrische burgeroorlog en de daaruit volgende vluchtelingenstroom. Hoe kijkt men in Libanon naar de oorlog in Oekraïne?
“Ook al ligt Oekraïne niet zo dicht bij Libanon als Europa, volgen we hier op de voet wat er daar gebeurt. Om verschillende redenen.
Ten eerste hebben wij hier in het Midden-Oosten ook verschillende conflicten meegemaakt en wij begrijpen daarom wat de Oekraïense bevolking moet doorstaan. Hoe fragiel het leven is.
En de tweede reden waarom wij hier veel aandacht hebben voor de situatie in Oekraïne is het feit dat media het conflict beschrijven als iets ‘dat een keer niet ver weg plaatsvindt’. Niet in Afghanistan, Irak of Syrië ‘waar ze immers gewend zijn aan oorlog’.
Weet je, zo lang geleden was de Tweede Wereldoorlog ook weer niet. Die vond ook plaats in Europa en dat was een van de meest verschrikkelijke gebeurtenissen in de moderne geschiedenis. De oorlog in Bosnië vond veel recenter plaats in Europa en was ook afschuwelijk.
Dit soort opmerkingen in de westerse media herinneren ons in het Midden-Oosten aan de dubbele standaarden die er bestaan, als ‘het Westen’ naar de rest van de wereld kijkt.
Over dubbele standaarden gesproken, ten derde zien wij hoe er in Europa wordt omgegaan met vluchtelingen uit Oekraïne. Hier in het Midden-Oosten horen we hen beschreven worden als ‘mensen zoals wij’ - wit met blauwe ogen. Ik las een opiniestuk in een Britse krant dat beschreef hoe fantastisch het was dat gevluchte Oekraïners in Europa met open armen ontvangen worden. Maar het is erg treurig om dat te vergelijken met de slechte behandeling van Syrische, Irakese en Afrikaanse vluchtelingen. Dat zijn ook mensen die op een dag hun thuis, bezittingen en familie moesten achterlaten en met een gebroken hart moeten proberen een nieuw leven elders op te bouwen. Wat de Oekraïense vluchtelingen nu doen.
En mijn laatste punt is dat wij, zeker in Libanon en Syrië, een beetje denken: ‘wij wisten al langer wat Poetin kan aanrichten’. Wij zagen wat hij deed sinds 2015 in Syrië. Rusland hield president Bashar al-Assad in het zadel door de meest verschrikkelijke acties. Met willekeurige bombardementen van dorpen, steden, ziekenhuizen en infrastructuur; misdaden tegen de menselijkheid. En Poetin mocht er mee wegkomen, want het gebeurde immers in Syrië. Je weet wel, ‘een land daar ver weg’… Maar nu hij het in Europa doet, ziet de rest van de wereld opeens wel wat dat aanricht.
Voor straffeloosheid, waar het ook plaatsvindt, betaalt uiteindelijk iedereen de rekening. En dat zag je eerst met president Bashar al-Assad, hij kwam met van alles weg in Syrië. En nu is hij een probleem voor de rest van de wereld. Net zoals een man als Poetin. Hij kwam weg met wat hij deed in Georgië, de Krim en daarna in Syrië.”