Shout-out naar collega correspondenten: laten we ons vak promoten!

Laura Postma signaleert bij studenten journalistiek dat velen van hen het correspondentschap wel interessant vinden, maar de onzekerheid van een freelance bestaan hen ook afschrikt.

Het verhaal van Argentinië-correspondent Peter Schouten in deze nieuwsbrief staat bomvol optimisme en liefde voor het journalistieke vak, specifiek het correspondentschap. Het deed mijn gedachten afdwalen naar de mooie jaren die ik beleefde in Praag waar ik werkte als freelance correspondent voor de landen Tsjechië en Slowakije. Ondanks alle frustraties en worstelingen die als freelance correspondent onvermijdelijk op je pad komen, blijft het één van de mooiste beroepen om uit te oefenen.

Sinds ruim een jaar ben ik weer terug Nederland, waar ik onder andere parttime les geef op de Fontys Hogeschool Journalistiek in Tilburg. Tot mijn genoegen lopen daar genoeg ambitieuze studenten rond die het wel zien zitten om ooit aan de slag te gaan als correspondent. Maar hoe leuk het hen ook lijkt, heb ik inmiddels ook regelmatig gezien dat er naast die ambitie ook twijfel en zelfs angst zit. 

Dat zit hem niet zozeer in het feit of een land wel ‘veilig’ is, maar vooral in de onzekerheid van het bestaan als freelance correspondent. Het credo ‘gewoon gaan’ klinkt voor velen spannend, maar ook te hoog gegrepen. Kan je wel echt zomaar je koffers pakken, op het vliegtuig stappen naar bestemming X en dan maar zien hoe het gaat? Hoe ga je rondkomen, contacten leggen, verhalen vinden en maken en vooral: hoe ga je die verkopen aan opdrachtgevers in Nederland? 

“Als ik niet voor een vaste opdrachtgever full-time kan werken, dan word ik toch liever geen correspondent”, vertelde een student eens nadat hij wat meer onderzoek had gedaan naar het correspondentschap en met enkelen uit het veld in gesprek was gegaan. En hij was niet de enige. Ik vind het jammer om te signaleren dat het negatieve aspect van de onzekerheid van het (freelance) correspondentschap meer blijft hangen dan de vrijheid en het avontuur dat het beroep biedt. 

Ondanks dat ik hier op mijn allerhardst in de schoolgangen sta te roepen tegen iedere student die het maar horen wil dat ze toch echt ‘gewoon moeten gaan.’ Misschien moet ik nog meer de mooie verhalen gaan vertellen, uitleggen dat freelancen in het buitenland niet eng (soms wel frustrerend) is.

Dit stuk is daarom een shout-out naar collega correspondenten. Zowel degenen die nog steeds dolgelukkig door hun standplaats wandelen (zoals Peter Schouten), als degenen die inmiddels zijn teruggekeerd naar Nederland, maar nog steeds de liefde voor het vak voelen. Laten we nog meer over de mooie kanten van ons vak praten en laten we in gesprek blijven met die ‘nieuwe generatie’. Het is niet de bedoeling om het correspondentschap mooier te maken dan het is, of die nieuwe generatie er niet op te wijzen wat de eventuele hobbels obstakels kunnen zijn, maar mijn hoop is dat het positieve wat meer blijft hangen. Zodat ook over een paar jaar een groep ambitieuze kersverse journalisten ‘gewoon’ op het vliegtuig stapt naar bestemming X. 

Dus: heb je mooie verhalen, herinneringen of anekdotes, dan zijn ze bij De Buitenlandredactie van harte welkom. Het stuk van Peter lijkt me wat dat betreft een goed begin.  (LP)