'Ik dacht, het correspondentschap, dat lijkt me wel wat!'

Eva Rammeloo vertelt aan Myrthe van den Tweel hoe zij als jonge journalist het pad uitzette naar haar correspondentschap in China en Frankrijk.

Eva Rammeloo is sinds 2023 correspondent in Frankrijk voor onder andere Trouw, Het Financieele Dagblad en Bureau Buitenland. Daarvoor was Shanghai negen jaar lang haar standplaats. Een bewogen tijd, ze maakte daar de start van coronapandemie mee, de repressie van de Oeigoerse minderheid en de strenge covid-lockdowns.

Journalist Myrthe van den Tweel sprak Rammeloo over haar weg naar het correspondentschap, van de havo naar China en tegenwoordig Frankrijk. Een land dat zij als tiener al van dichtbij leerde kennen.

---

Na de havo in Nederland heb je je baccalaureaat gehaald in Frankrijk. Waarom eigenlijk?

“Ik wist niet wat ik wilde doen en alles wat er qua studies werd aangeboden, trok mij niet echt. Ik ben opgegroeid in Zuid-Limburg en er waren daar minder mogelijkheden. Er was toen nog een groot verschil wat er op de havo werd aangeboden en op het vwo. Op het vwo ging het veel meer over het nieuws en de actualiteit en dat vond ik erg interessant. Na de havo wilde ik ook vooral weg uit Zuid-Limburg.”

“Mijn ouders lazen in een krant dat er mensen nodig waren in het bedrijfsleven met talenkennis. Zij spoorden mij aan om naar Frankrijk te gaan. Eigenlijk was Frankrijk niet ver weg genoeg voor mij, maar ik heb het toch gedaan.”

“Ik heb Frans op school gehad, waardoor ik een goede basis had. Als je eenmaal in Frankrijk woont als achttienjarige, spreek je de taal na drie maanden vloeiend. Veel mensen kiezen ervoor om de op een-na-laatste klas te doen, maar ik koos ervoor om de laatste klas te doen. Als je dat jaar haalt, dan staat dat namelijk gelijk aan een vwo-diploma. Ik wilde een doel hebben.”

Was het tijdens je studie journalistiek al een droom om correspondent te worden?

“Ja, die droom om correspondent te worden was er wel, maar ik dacht ook, dat kan ik vast niet. Want hoe kom je daar? Ik keek heel erg op tegen Saskia Dekkers. Ik had heel veel respect voor correspondenten, en dan ga je denken dat het een onbereikbaar beroep is. Dat viel uiteindelijk heel erg mee.”

Wat zijn je vervolgstappen geweest nadat je was afgestudeerd?

“Ik ging een tijdje freelancen en heb verschillende banen gehad, onder andere bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Ik ben bij de NOS gaan werken en ik was vaak bezig met het plannen van items. Ik had elke dag wel correspondenten aan de lijn en kreeg mee hoe hun dag er ongeveer uit ziet. Ik dacht, dat lijkt me wel wat!”

Op een gegeven moment heb je de keus gemaakt om als freelancer over de wereld te reizen. Hoe kijk je daarop terug?

“Ik kon een beetje proeven aan het correspondentschap. Ik reisde door verschillende landen en maakte daar verhalen. Je maakt verhalen vanuit een soort helikopterperspectief en omdat je er niet woont, vond ik het op een gegeven moment niet meer te verantwoorden. Ik miste de diepte van het correspondentschap.”

Je werd correspondent in China, hoe ben je daar beland?

“Ik ben twee keer op reis naar China gegaan om verhalen te maken. Toen zag ik dat daar zoveel te vertellen was, dat ik mijn man overhaalde om erheen te verhuizen.”

Het lijkt of veel mensen eerst in China terechtkomen en later overgaan naar een andere veeleisende post. Is dat zo? Enig idee waarom?

“Ja, je ziet dat de afgelopen NOS-correspondenten eerst in China zaten en vervolgens naar Washington verkassen. China is een wereldmacht en dan zijn de onderwerpen waar je je mee bezighoudt automatisch ook van wereldbelang. Iedere andere post daarna is bijna saai. De Verenigde Staten is natuurlijk ook heel inhoudelijk en een wereldmacht.”

“Wat je ook ziet is dat correspondenten dan terug naar Nederland gaan en zich specifiek in één onderwerp verdiepen, omdat ze als correspondent alles moesten coveren. Ik wilde zelf niet meer terug naar Nederland. Ik dacht: ik spreek Frans, het is dichtbij Nederland en het correspondentschap daar bleef toch die jeugddroom.”

Hoe kijk je, met jouw ervaringen in China, naar de persvrijheid in Frankrijk?

“Bronnen zijn hier makkelijker te benaderen en je reportages kan je organiseren. In China was ik gewend om op de bonnefooi op reportage te gaan, want je kon niet alles plannen. Ik moet er heel erg aan wennen dat als je vraagt kan ik dan en dan langskomen, dat mensen zeggen: ‘Ja hoor, geen probleem!’. Je kan veel meer voorproduceren.”

“Soms kom je natuurlijk mensen tegen die liever niet over gevoelige onderwerpen willen praten. Maar goed, als journalist praat je bijna altijd over gevoelige onderwerpen. In Frankrijk wordt er soms ook met wantrouwen naar journalisten gekeken, omdat ze bang zijn dat journalisten maar één kant van het verhaal laten zien en vooringenomen zijn.”

Myrthe van den Tweel is journalist.

---

Lees ook: