Inwoner, maar vooral nog toerist

De correspondent is niet altijd meteen welkom. Zeker niet in Barcelona waar men nogal een hekel heeft aan 'toeristen'. Voormalig Spanje-correspondent Carlijn Teeven schreef over agenten aan de deur.

Photo by Luciano Duran on Unsplash

Reden voor een feestje, dachten mijn huisgenoot en ik, nadat we in ons nieuwe appartement waren getrokken. Geen gek gedoe. Gewoon wat vrienden, hapjes en een drankje.

Lang mocht de pret niet duren, helaas.

Vrijdagavond om half elf stonden er twee heren in politie-uniform voor de deur; geluidsoverlast. Of we ons konden legitimeren. En dat we hier zeker op vakantie waren. ‘No señor, we wonen hier’. Of we dan ons huurcontract konden laten zien. Er werden foto’s van onze documenten gemaakt en één agent overhandigde me een geel briefje: een boete van 75 euro. Als we ‘m niet binnen twee weken zouden betalen, zou het driehonderd euro worden.

We hadden de directe buren netjes van ons feestje op de hoogte gebracht, maar volgens de agenten kwam de klacht van ‘een stuk verderop’. De gemeente had een nieuw beleid als het aankwam op toeristen, vertelde de één. Of we wel op de hoogte waren van de overlast die zij in de stad veroorzaken, vroeg de ander.

Dat waren we zeker. In het centrum van Barcelona wonen is leuk, totdat je drie keer per nacht wakker schrikt van een groep lallende Engelsen/Duitsers/Nederlanders in de straat. Mijn onderbuurvrouw heeft permanent een emmer water op haar balkon staan, voor het geval ze er weer een paar moet wegjagen.

Het kan trouwens erger. Ik kreeg ooit een rauw ei richting mijn hoofd toen ik een groepje toeristen rondleidde in de stad, begeleid door de woorden ‘Ga terug naar je eigen land, ‘guiri’ (‘vijand’, red). En, een hoogblonde vriendin fietste met een groep door de stad toen ze een por in haar zij kreeg en voor ‘hoer’ werd uitgescholden door een vrouw van middelbare leeftijd.

Enfin, we probeerden de agent nogmaals duidelijk te maken dat we géén toeristen waren. Ze hadden er geen boodschap aan. Of we de boete even konden ondertekenen. Tijd om ‘m even door te lezen, kregen we niet. ‘Dan doe ik het zelf wel’, zei de langste agent, waarop hij een pen tevoorschijn haalde, iets neerkrabbelde op de plaats waar onze handtekening had moeten staan en de twee heren er vandoor gingen.

Spaanse vrienden geloofden hun oren niet toen ik ze het vertelde. Op vrijdagavond om half elf ligt er in Barcelona echt geen hond in bed. En een ‘local’ zou op z’n minst een waarschuwing hebben gekregen. Maar bezwaar maken tegen de boete –én tegen het feit dat onze handtekening vervalst was- had volgens hen ook geen zin: van de politie win je het niet.

We hebben betaald, tot grote hilariteit van een Catalaanse vriendin. ‘Ik heb thuis al een jaar zo’n boete liggen, maar je denkt toch niet dat ze daar echt achteraan gaan?’

Tja, ik vrees dat ik door mijn niet zo Spaanse uiterlijk en blijkbaar Nederlandse denkwijzen voorlopig door zal moeten gaan als toerist, ook al woon ik inmiddels twee jaar in Barcelona.

Deze column van (voormalig) Spanje-correspondent Carlijn Teeven (x) verscheen in 2015 op onze zusterpublicatie De Buitenlandredactie.

Lees ook: